Երբ, հոգիս, հարցնում էիր դու
Մահանալ կամ սիրել,
Երբ ցանկություններն ու երազանքները
Քեզ մոտ էին ապրել ուզում,
Երբ դեռ արցունքներս չէի խմում
Կյանքի գավաթից, —
Ինչո՞ւ այդ դեպքում, վարդերի ծաղկեպսակի մեջ,
Ես չգնացի դեպի ստվերներ։
Ինչո՞ւ այսպես տպվեցիր
Իմ հիշողության մեջ,
Միայնակ երիտասարդության նշան,
Դուք՝ անցյալի երգեր:
Ես դառը արահետները և անտառները,
Եվ նուրբ հայացքդ մոռացա,
Ինչու ձեր ձայները
Պահապնեց իմ լսողությունը:
Երջանկությունն ինձ մի վերադարձրու
Թեև այն շնչում է քո մեջ։
Նրա հետ փայլատակված հին ժամանակներում
Ես վաղուց հրաժեշտ տվեցի։
Մի կոտրեք այն, ես խնդրում եմ
Դու իմ հոգու քունն ես
Եվ սարսափելի բառերը «Ես սիրում եմ»
Մի կրկնիր նրան!
Հեղինակ՝ Անտոն Դելվիգ
«Պատուհան» ամսագիր 