Թերևս չկա մի մարդ, ով երբեք պաղպաղակ չի կերել: Բայց այն մասին, թե որտեղ և երբ է այն առաջին անգամ հայտնվել, երևի քչերը գիտեն:
Պաղպաղակը շատ հին նրբություն է: Պաղպաղակի պատմությունն ավելի քան 5000 տարեկան է: Արդեն մ.թ.ա 3000 թվականից Չինաստանի հարուստ տներում սեղանին էին մատուցում մրգահյութերը, որոնք խառնվել էին ձյան կամ սառույցի հետ: Բաղադրատոմսերն ու պահման եղանակները գաղտնի էին պահվում և գաղտնազերծվում էին միայն մ.թ.ա. 11-րդ դարում Շի-արքա գրքում `հին երգերի կանոնական հավաքածուում:
Հայտնի է նաև, որ ձյան մեջ հատապտուղներն ու պտուղները սառեցվել են Ալեքսանդր Մեծի օրոք: Ձյան համար լեռները ուղարկվում էին ստրուկներ, որոնք հատուկ պատրաստված էին արագ վազելու համար, որպեսզի ձյունը հալվելու ժամանակ չունենա: Իհարկե, այս բառի ժամանակակից իմաստով պաղպաղակը հին ժամանակներում չէր կարելի դելիկատես անվանել. Դրանք բավականին ցածր յուղայնությամբ սառեցված աղանդեր էին. Սառեցված մրգեր `մանր կտրտած քաղցր սառույցով, սառեցված օշարակներ, խառնուրդներ և հյութեր, սորբետներ և պոպուլյարներ ,
1295 թվականին Մարկո Պոլոն Եվրոպա բերեց այն ժամանակ անհայտ աղանդերի բաղադրատոմսը, որի համար նրանք օգտագործում էին ոչ միայն ձյունն ու սառույցը, այլև աղի աղը: Ձուլվածքի մեջ արտադրանքը դրվում էր ջրի մեջ (այնուհետև աղը լուծվում էր ջրի մեջ) կամ աղի հետ միասին սառույցի մեջ: Դրանից հետո սկսեցին պտտվել ներքին և արտաքին ձուլվածքները, ինչը հեշտացրեց ապրանքի ավելի արագ սառեցումը ՝ առանց մեծ բյուրեղների ձևավորման:
Այս ուտեստը միանգամից հանրաճանաչ դարձավ, և ոչ մի գալա ընթրիք, ինչպես պալատում, այնպես էլ ազնվականների շրջանում, չէր կարող առանց պաղպաղակի: Իհարկե, յուրաքանչյուր խոհարար պաղպաղակի պատրաստումը գաղտնի էր պահում, և շատ հաճախ պաղպաղակը դառնում էր բարդ խարդավանքների և դաժան ինտրիգների պատճառ. Ազնվականությունը սեփական անձնական պաղպաղակ ունենալը նույնքան կարևոր էր, որքան վարսավիրը կամ դերձակագործը:
Բայց շուտով իրավիճակը փոխվեց. Քեթրին դե Մեդիչին Ֆրանսիա բերեց իր խոհարարին, ով գիտեր պատրաստել գերազանց պաղպաղակ: Ֆրանսիայի թագավորի խորհրդականները անմիջապես պահանջեցին, որ իրենց տրվի բաղադրատոմս և տեխնոլոգիա ՝ հիանալի նրբագեղություն պատրաստելու համար: Բաղադրատոմսը դարձել է պետական գաղտնիք, և հայտնի են բազմաթիվ դեպքեր, երբ այս գաղտնիքի բացահայտման համար ավելի շատ են պատժվել, քան, օրինակ, թագավորական գանձարանը թալանելու համար:
Այդ ժամանակվանից ֆրանսիական դատարանում պաղպաղակն անթիվ քանակությամբ ուտում են: Նույնիսկ Լուի XIV- ի նման համբույրը չհրաժարվեց նրանից:
1649 թվականին հայտնվեց վանիլային պաղպաղակ. Այն հորինել է ֆրանսիացի խոհարար Ժերար Թիերսենը: Դրանից հետո սառույցի աղանդերի բաղադրատոմսը անընդհատ թարմացվում էր `ավելի ու ավելի շատ նոր սորտեր են հայտնվում:
Լայն հասարակությունը բաղադրատոմսը ճանաչեց շնորհիվ Procopio de Coltelli- ի, որը Փարիզում բացեց առաջին պաղպաղակի սրահը: 1782 թվականին այս սրճարանը հաճախորդներին առաջարկում էր մինչև ութսուն տեսակի պաղպաղակ: Ի դեպ, սրճարանը գոյություն ունի մինչ օրս, և նրա եկամուտները անսովոր բարձր են:
Ժամանակն անցնում էր: Ռեստորանների, սրճարանների և պարզապես ճաշարանների թիվը, որոնք մասնագիտանում էին բացառապես պաղպաղակի վաճառքի ոլորտում, աճեց: Այս սրճարաններն այցելում էին Փարիզի մտավոր վերնախավը ՝ Վոլտեր, Ուգո, Անատոլ Ֆրանսի, Դիդերո, Բոմարշ, Բալզակ, Վերլեն, Ռուսո և նույնիսկ Բենյամին Ֆրանկլին: Նա սիրում էր պաղպաղակ և Նապոլեոն Բոնապարտ: Նա նույնիսկ, աքսորվելով Սուրբ Հելենա կղզին, պատվիրեց իրեն պատրաստել ապարատներ դրանց արտադրության համար, որը կարեկից անգլիուհին չուշացավ ուղարկել նրան:
Սկզբնապես պաղպաղակը մատուցվում էր ափսեի մեջ, վարդազարդում և վաճառվում սորուն: 19-րդ դարի վերջին Եվրոպայում գործածության մեջ մտան պաղպաղակի ստվարաթղթե և թղթե բաժակները, որոնցում այն վաճառվում էր մանրածախ վաճառքով:
Թարգմանությունը՝ Մանե Պապիկյանի