Աղվեսն ու կռունկը ընկերացան: Այսպիսով, աղվեսը որոշեց հյուրասիրել կռունկին, գնաց հրավիրելու նրան այցելել իրեն. – Արի, կում անենք, արի սիրելիս: Ես քեզ հյուրասիրեմ:Կռունկը գնաց տոնի: Եվ աղվեսը եփեց եգիպտացորենը և տարածեց այն ափսեի վրա: «Կերե՛ք, սիրելիս-կումանեկ», – պատրաստեցի ես:Կռունկը թակում է, քիթը թակում է ափսեին, թակում, թակում – ոչինչ չի խփում: Եվ աղվեսը իրեն լիզում է և շաղ տալիս, այնպես որ նա ամեն ինչ ինքը կերավ: Նա շիլա կերավ և ասաց:Մի՛ մեղադրիր ինձ, կումանեկ: Ուրիշ բան այլևս չկա: Կռունկը պատասխանում է նրան. – Շնորհակալություն, կնքահայր, և այս կապակցությամբ: Արի ինձ այցելելու:Հաջորդ օրը աղվեսը գալիս է կռունկի մոտ, և նա պատրաստում է օկրոշկա, դնում նեղ պարանոցով սափորի մեջ, դնում սեղանին և ասում. – Կերեք, բամբասեք: Իրոք, այլևս խնամելու բան չկա:
Աղվեսը սկսեց պտտվել սափորի շուրջը: Եվ այսպես, նա ներս է մտնում, և այդ ճանապարհով, լիզում է այն, և ինչ-որ բան հոտոտում, – նա պարզապես չի կարողանում այն ստանալ. Գլուխը չի բարձրանում սափորի մեջ: Իսկ կռունկը ինքն իրեն խփում է ու հեկեկում է այնքան ժամանակ, քանի դեռ չի կերել ամեն ինչ: – Դե, մի մեղադրիր ինձ, կնքահայր: Բուժելու այլ բան չկա: Վերցրեց աղվեսի նյարդայնությունը: Մտածում էի, որ մի ամբողջ շաբաթ բավական ուտելու եմ, բայց գնացի տուն – շատ խմեցի: Երբ վերադարձավ հետապնդելու և արձագանքեց: Այդ ժամանակից ի վեր, կռունկի հետ աղվեսի ընկերությունն այլևս բաժանվել է:
Թարգմանությունը՝ Հրաչյա Աղեկյանի
«Պատուհան» ամսագիր 