Մեծանալ։ Մենք բոլորս մեծանում ենք, ամեն օր, ամեն ժամ, ամեն րոպե, ամեն վայրկյան մենք մեծանում ենք։ Սկզբում նորածին ենք, մեզ խնամում են, կերակրում են, ուշադրություն տակ են պահում, հետո մի փոքր մեծանում ենք ու սկսում ենք ինքնուուրույն քայլել, սկսում ենք խոսել, գնում ենք մանկապարտեզ, որտեղ մեզ զարգացնում են, մեզ հետ զբաղվում են։ Անցնում է նաև մեր մանկարապարտեզ հաճախելու տարիքը, արդեն մեր ուղեղը բավական զարգացած է, ինքնուրույն կարողանում ենք շրջակա աշխարհի հետ կապ հաստատել՝ խոսել ուրիշների հետ, քայլել ճիշտ տեղերով և ոչ թե խոտերի ու ծաղիկների վրայով, աղբը թափել աղբանոցում։ Ճիշտ է այս ամենը ոչ բոլորի ուղեղին է հասնում, բայց այդ տարիքը նախատեսված է այդքանը սովորելու համար։ Տարրական կանոնների հետ ծանոթանալուց հետո գնում ենք դպրոց, որտեղ ստանում ենք գիտելիքներ, որոնք մեզ օգնում են պատանեկան առօրյա կյանքում։ Սակայն մինչև պատանի կյանք մտնելը դեռ շատ փուլեր պետք է հաղթահարել։ Դպրոցի սկզբնական շրջանում կյանքը շատ հեշտ է թվում, մինչ այն պահը, երբ մի փոքր հասունանում ես։ Կյանքին նայում ես ավելի բաց աչքերով, ավելի լավ ես հասկանում ամեն ինչ։ Ու հասկանում ես, որ կյանքն այնքան հեշտ չէ, ինչքան դու էիր պատկերացնում, այն ժամանակ, երբ դեռ փոքր էիր ու միայն ծիծաղում էիր։ Կյանքի այս փուլ մտնելով, դժվարություններն աստիճանաբար սկսում են քեզ շրջապատել։ Առօրյա կյանքն էլ այնքան հեշտ չի լինում։ Կորցնում ենք որոշ ընկերներ, որոնց ավելի լավ ճանաչելով հասկանում ենք, որ նրանք մեզ երբեք էլ ընկեր չէին, սկսում ենք խաղերով քիչ հետաքրքրվել, ավելի քիչ ժամանակ տրամադրել, որովհետև արդեն դասերն ու այլ անելիքներն են շատացել։ Ընկնում ենք նոր շրջապատ, որին այդքան էլ չենք հարմարվում։ Այս բոլոր խնդիրների հետ, որոնք մեզ նաև շրջապատում են հենց առօրյա կյանքում, մենք մեզ համար ստեղծում ենք «կոմֆորտ զոնա», մենք այստեղ մեզ ապահով ենք զգում, ունենք այն ընկերները, որոնց հետ մեզ լավ ենք զգում, ունենք այն հետաքրքրությունները, որոնք մեզ օգուտ են տալիս ու մեզ չեն վնասում։ Ու հասկանոմ ես, որ քո շրջապատի մարդիկ և ընկերներդ այնքան շատ չեն, ինչ այն ժամանակ, երբ փոքր էիր, որովհետև նոր ես հասկացել իսկական ընկերոջ արժեքը, արդեն լավ գիտես, թե ով պետք է քո կողքին լինի։ Սակայն այս քո ստեղծած ապահով անկյունն էլ քեզ չի փրկում, որովհետև պետք է հաղթահարես ներքին խնդիրներդ։ Հասունանալու հետ քո մեջ շատ բան է փոխվում, ու պետք է հարմարվել քո նոր եսի հետ և նրան պաշտպանես առօրյա բախումներից։ Այս ամենին հարմարվելով՝ ժամանակն է քո այդ հյուսած ապահով անկյունից դուրս գալու ու ավելի բարձրանալու, որովհետև տեղում դոփելով ոչնչի չես հասնի, այստեղ էլ նոր խնդիրներ են առաջ գալիս, պետք է հարմարվես նոր միջավայրին։ Հետո մեկ տարի էլ ես մեծանում ու արդեն այս ամենին սովորում ես, կյանքն այդքան դժվար չէ, արդեն ադապտացվել ես, ճիշտ է դժվարն առջևում է, սակայն հիմա պատրաստ ես դրան։ Մեծանում ու փոխվում է ոչ միայն քո մտածելակերպն ու կյանքը, փոխվում է նաև քո մարմինը։ Դեմքդ ու մարմինդ հասունանում են, սկսում են կոշտանալ, սևանալ, դեմքդ սկսում է դուրս տալ, բեղերդ արդեն երևում են, նայում ես քեզ հայելու մեջ ու փոքրիկ ծիծաղ է հնչում, հասկանում ես, որ հասունանում ես։ Ես դեռ փոքր եմ ավելիի մասին խոսելու համար, այն ամենն ինչ կարող եմ անել, ուրախանալն է այն ամենի համար, ինչ ունեմ ու ձեռք եմ բերելավելին, ուրախանալ, որովհետև գիտեմ, որ այս մանկությունն է այն ժամանակը, որի ժամանակ կարող եմ անընդհատ ծիծաղել, ամեն ինչի մեջ ինչ-որ ծիծաղելի բան փնտրել, ընկերներիս հետ խոսել, ու որ այդ ժամանակ ժպիտս դեմքիցս չպակասի։ Մենք բոլորս էլ մեծանում ենք․․․։
Հեղինակ՝ Ալեն Աբովյան
«Պատուհան» ամսագիր 