Մի անգամ ես և իմ ընկերները գնացինք ճանփորդության՝ լեռ բարձրանալու։ Իմ ընկերներից մեկը լեռան կեսին արդեն հոգնել էր, և այլևս չէր ուզում բարձրանալ, բայց ես նրան ասացի, որ իր մեջ ուժ գտնի և մինչև վերջ բարձրանա լեռը։ Բայց նա ցանկացավ մի փոքր հանգստանալ, մենք համաձայնեցինք և միասին հանգստացանք։ Եվ սկսեցին նորից բարձրանալ, մենք վերջապես հասանք լեռան գագաթը, բոլորս հոգնել էինք, հանգստացանք և վայլեցինք այդ գեղեցկությունը։ Արդեն սկսեցինք իջնել լեռնից, և վերջապես այսօրվա մեր ճանփորդությունը ավարտվեց։
Գրում է Մանվել Դավթյանը
«Պատուհան» ամսագիր 