Վերին մարգագետինները – ահա թե ուր գնացին, դրա համար էլ երեք սար անցան։ Ելակները, ըստ երևույթին, անտեսանելի են այստեղ, ժամանակ ունեցեք խոնարհվելու: Դինկան վերջերս այցելել է Տասիա տատիկին, բայց նա արդեն հասկացել է տարբերությունը՝ «ելակ քաղել» և «գետնամորի քաղել»։ գետնամորին իհարկե, նույնպես տարբեր է լինում։
Շիխայի վրա ու Կոշկարի կողքերին էնքան շատ են, բայց դա այն չէ։ Գետնամորին որ աճում է լանջերին ու բլուրներին չոր է։ Իսկական գետնամորին հանդիպում է մռայլ անտառներում, կապույտ ժանյակավոր մամուռով: հյուսիսային կողմում գերաճած բարակ սոճիների մեջ։ Մուգ խոտերի մեջ աճում է կարմիր ծանր գետնամորին։ Այս անտառները միշտ լի են մոծակներով։
Դրանք տզզում են և նույնիսկ ընկնում գլխաշորի տակ, որը Տասյա տատիկը կապում է Դինկայի գլխին։ Նման անտառում դժվար է գետնամորին հավաքել։ Յուրաքանչյուր հատապտուղ Դինկային տխրեցնում է, իսկ հատապտուղներն ավելի շատ են, քան մոծակները, կարմիր ծովերը, տանջանք, տանջանք, մոծակ-հատապտուղների տանջանք: երանի տուն գնանք ․․․ Բայց Տասյա տատիկն այդպիսին է, քանի դեռ դույլ չի լցվել, նա տուն չի գնա։
Իսկ ելակը կենսուրախ, թեթև հատապտուղ է, և թեև թաքնվում է խոտերի մեջ, տերևների տակ, դժվար չէ դրանք հավաքել։ Նույնիսկ ցողունից այն դուրս է գալիս ուրախ հնչեղ ձայնով: Դինկան հեշտությամբ լցնում է բաժակը և վազում դեպի այն դույլը, որը Տասյա տատիկն իր հետ տանում է՝ այն դուրս թափելու։ Վերին մարգագետիններում ելակները մեծ են, դույլը արագ հավաքվում է:
«Պատուհան» ամսագիր 