Սպասումները առօրյա կյանքի ընդհանուր մասն են: Մենք հաճախ ակնկալիքներ ունենք, թե ինչ է լինելու ապագայում կամ ինչպես պետք է անել։ Այնուամենայնիվ, չնայած մեր լավագույն ջանքերին, սպասելիքները միշտ չէ, որ արդարանում են։ Սա կարող է հիասթափեցնող, երբեմն նույնիսկ կործանարար լինել: Կան մի քանի պատճառ, թե ինչու չեն արդարանում սպասելիքները.
Նախ, անիրատեսական սպասումները կարող են հանգեցնել հիասթափության: Մենք հաճախ մեր ակնկալիքները չափազանց բարձր ենք դնում՝ ակնկալելով կատարելություն կամ մի բան, որը պարզապես հնարավոր չէ: Երբ իրականությունը չի համապատասխանում այս անիրատեսական ակնկալիքներին, մենք հիասթափված ենք: Օրինակ, եթե մենք ակնկալում ենք, որ կհասնենք մեր բոլոր նպատակներին կարճ ժամանակում, մենք կարող ենք հուսահատվել և հիասթափվել, երբ գիտակցենք, որ դա ավելի երկար կպահանջի, քան մենք ակնկալում էինք:
Երկրորդ, եբեմն մենք ենթադրում ենք, որ ուրիշները կիսում են մեր ակնկալիքները կամ հասկանում են, թե ինչ ենք ուզում, մինչդեռ իրականում նրանք չեն հասկանում։ Սա կարող է հանգեցնել թյուրիմացությունների և հիասթափության: Օրինակ, եթե մենք ակնկալում ենք, որ մեր ընկերը իմանա, թե ինչ ենք ուզում՝ առանց նրանց ասելու, մենք կարող ենք ի վերջո հիասթափվել, երբ նա չի բավարարում մեր սպասելիքները:
Երրորդ` չնախատեսված հանգամանքները նույնպես կարող են խանգարել ակնկալիքների իրագործմանը: Կյանքն անկանխատեսելի է, և կարող են պատահել այնպիսի բաներ, որոնք մեր վերահսկողությունից դուրս են: Օրինակ, եթե մենք ակնկալում ենք, որ դպրոցում մեր գնահատականը կբարձրանա, որովհետև մենք լավ ենք աշխատել, բայց կարող է լինել հակառակը` կարող է իջնել։
Գրում է Հայկ Աղլամազյանը
«Պատուհան» ամսագիր 