Երբ ես հինգերրորդ դասարանում էի, երթուղայինով տուն գնալուց այսպիսի դեմք պատահեց։ Երթուղայն բարձրացավ մի տատիկ և մի երիտասարդ կնոջ խնդրեց իր տեղը զիջել իրեն, բայց մերժում ստացավ։ Ես արագ վեր կացա և տեղս զիջեցի տատիկին։ Եվ ես կարծում եմ ՝ կան բաներ, որ անկախ մեր ուզելուց, մենք պարտավոր ենք անել։ Օրինակ՝ ծնողին կամ մեծին հարգելը ցանկություն չպետք է լինի, այլ պարտավորություն։ Ինչպես նաև բարությունը ցանկություն չպետք է լինի այլ պարտավորություն։ Իմ կարծիքով, երբեմն վատ չէր լինի, որ ցուցանակներին, մեծ տառերով և աչքի ընկնող վայրերում ցուցադրվեր «Բարի եղեք մարդիկ և բարությունը բումերանգի նման կվերադառնա»։
Գրում է Կարոլինա Եսայանը
«Պատուհան» ամսագիր 